Στην ντουλάπα με τις αναμνήσεις της Βάσως Ψαράκη

Η Βάσω Ψαράκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945, σπούδασε στη Σχολη Βακαλό και ασχολήθηκε με τις γραφικές τέχνες και τη μικρογλυπτική. Εικονογραφεί βιβλία για παιδιά από το 1978. Το 1986 ήταν υποψήφια για το Βραβείο Άντερσεν, ενώ έχει βραβευτεί με πολλά ελληνικά και ξένα βραβεία, ανάμεσά τους και το Κρατικό Βραβείο Εικονογράφησης για το βιβλίο της Μελίνας Καρακώστα «Ο επισκέπτης της νύχτας», το 1998. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο με κεντρική ηρωίδα τη μάγισσα Σουμουτού («Η μάγισσα η Σουμουτού και οι δράκοντες», εκδόσεις Πατάκη), που έγραψε και εικονογράφησε η ίδια. Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας και του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.

Το αγαπημένο βιβλίο των παιδικών μου χρόνων λεγόταν «Τα ωραιότερα παραμύθια του κόσμου». Ήταν ένα γκρενά, δεμένο και βαρύ βιβλίο, μια συλλογή παραμυθιών. Τα παραμύθια που μου έκαναν εντύπωση πιο πολύ ήταν το «Τραπεζάκι, στρώσου, γάιδαρε, τεντώσου και βγες απ’ το σακί» των αδερφών Γκριμ και ο «Μικρός Μουκ», που μου άρεσε πάρα πολύ και που κάποια στιγμή, τώρα τελευταία, το εικονογράφησα για το κέφι μου. Το βιβλίο δεν είχε πολλές εικόνες, όπως διαπίστωσα πρόσφατα, που το ξαναείδα στη βιβλιοθήκη του αδερφού μου, αν και τότε είχα πλάσει πολλές με τη φαντασία μου.

Η αγαπημένη μου ηρωίδα παραμυθιού είναι η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Μου αρέσουν πολύ η φαντασία και οι εξωπραγματικοί κόσμοι. Αυτό το βιβλίο μπέρδευε την πραγματικότητα με τη φαντασία, και με μπέρδευε κι εμένα. Είχε πράγματα που με ενθουσίαζαν, όπως η στρατιά από τραπουλόχαρτα ή ο λαγός με το ρολόι του… Όλα αυτά έφτιαχναν μια μαγική ατμόσφαιρα που μου άρεσε πολύ και με μαγεύει ακόμη. Μπορεί να έπαιξε κάποιον ρόλο και η εικονογράφηση της ιστορίας. Οι επισημάνσεις που κάνει η εικονογράφηση ζωντανεύουν την ιστορία στη σκέψη σου, κι ας πλάθεις κι εσύ τις δικές σου εικόνες, ας φαντάζεσαι τη γάτα του Τσεσάιρ, για παράδειγμα, καθώς εξαφανίζεται.

Μερικοί από τους εικονογράφους που ξεχωρίζω είναι ο Γάλλος Ερίκ Μπατού, που έχει ένα παιχνιδιάρικο, ζωηρό ύφος, αλλά δίνει συνήθως και μια προέκταση στην ιστορία που εικονογραφεί. Έχει ένα χαρούμενο, ευρηματικό σχέδιο που διαρκεί, σου δίνει την ευκαιρία να ανακαλύψεις καινούργια πράγματα κάθε φορά που τα κοιτάζεις. Ο Σλοβάκος Ντουσάν Καλάι δημιουργεί ατμόσφαιρα που μου αρέσει πάρα πολύ, με φανταστικά χρώματα που διαχέονται μεταξύ τους. Ένας Αυστραλός, ο Shaun Τan, κάνει και κολάζ, «παίζει» με τις μηχανές, τα ελατήρια των ρολογιών που ζωγραφίζει και δίνει αυτή τη λίγο τρομακτική ατμόσφαιρα της σύγχρονης εποχής. Μου άρεσε πολύ το «The Lost Thing».

Η ιστορία που θέλω να εικονογραφήσω είναι η «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων». Είναι ένα βιβλίο που φοβάμαι να το πιάσω, γιατί με αφορμή αυτό έχουν κάνει τόσο ωραία πράγματα, τόσο πολλοί εικονογράφοι. Δεν νιώθω ακόμη έτοιμη, ούτε έχω τον χρόνο. Πρέπει να έχω κάτι πολύ ιδιαίτερο να καταθέσω, ίσως ένα εύρημα.