Εκδ. ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ

«Και τι πειράζει που δε θέλει η αδερφή σου να έρθει;» είχε πει η Ελπίδα εκείνο το απόγευμα κι ο Σπύρος συμφώνησε κουνώντας το κεφάλι. «Έτσι κι αλλιώς, τον δρόμο τον ξέρεις, δεν τον ξέρεις;»
Τον ήξερα, αλλά...
«Οπότε θα είσαι η οδηγός μας» πανηγύρισε η φίλη μου και το στομάχι μου σφίχτηκε. Εγώ ποτέ δεν ήμουν οδηγός κανενός. Μια ζωή οι άλλοι οδηγούσαν εμένα - η μαμά, η γιαγιά, η Έλλη.
«Εντάξει» είπα άκεφα και πήρα πρώτη το μονοπάτι.
Δειλά, διστακτικά.
«Θα πάμε ως την κορυφή του λόφου», είπα μέσα μου. «Και μετά θα γυρίσουμε στο Γαλάζιο Ακρογιάλι». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η μέτρια Άννα και η χαρισματική Έλλη. Η μαμά, που όλο τρέχει να προλάβει. Η Μελίνα, που τα πάντα τής φταίνε. Το σπιτάκι με την πράσινη πόρτα. Ο γκρινιάρης Ηλίας και η πολυταξιδεμένη Ελπίδα. Η Μυστική Παραλία. Ο φοβητσιάρης Σπύρος και η ατρόμητη Χριστίνα. Το αυτοκίνητο καρχαρίας κι ο Πύργος των Καταιγίδων. Ο παράξενος κύριος Θόδωρος και το κόκκινο βαρκάκι του. Ο Όρμος των Πειρατών. Ένα μυστήριο - μπορεί και δυο. Και τρεις μήνες που θ' αποδείξουν στην Άννα πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο - ακόμα κι αν έχεις για μοναδική σου περιουσία μισό σύννεφο στην τσέπη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το 1972 ο σπουδαίος Κύπριος ζωγράφος Αδαμάντιος Διαμαντής (1900-1994) ολοκλήρωσε έναν μνημειώδη πίνακα με μήκος 17,5 μέτρα! Λέγεται Ο Κόσμος της Κύπρου και εικονίζονται εκεί δεκάδες πρόσωπα. Είναι ένα πανόραμα, μια κιβωτός όπου ο ζωγράφος χώρεσε όλη την αγάπη του για το νησί, διέσωσε την ιστορία του, τη μνήμη ενός κόσμου που αλλοιώνεται και χάνεται καθώς αλλάζουν οι εποχές.
Εμείς θα μπούμε στο εργαστήρι του ζωγράφου, θα συναντήσουμε κι άλλους ωραίους δημιουργούς, τον ποιητή Γιώργο Σεφέρη, τον ζωγράφο και χαράκτη Τηλέμαχο Κάνθο, τον αρχαιολόγο Πορφύριο Δίκαιο, τον αυτοδίδακτο λαϊκό ζωγράφο Μιχαήλ Κκάσιαλο, τους ακριβούς φίλους με τους οποίους πορεύτηκε.
Και ο Κόσμος της Κύπρου θα ζωντανέψει μπροστά μας καθώς ένα μικρό κορίτσι ψάχνει με τη βοήθεια όλων των ανθρώπων του πίνακα να βρει τον καλύτερό του φίλο που χάθηκε.
Πάμε λοιπόν να γνωρίσουμε αυτόν τον κόσμο, να συναντήσουμε την ομορφιά της ζωής και την αγάπη - να βρούμε και τον χαμένο φίλο! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Γιατί πάντα να βιαζόμαστε;
Γρήγορα. Γρήγορα. Γρήγορα.
Τρέχουμε απ' το ένα μέρος στο άλλο.
Παίζουμε παιχνίδια στο κομπιούτερ και μετά -φρσστ!- πατάμε το κουμπί για να δούμε τηλεόραση. Και τρώμε κάτι στα αρπαχτά. Όλοι μας λένε να βιαστούμε!
Κάνε γρήγορα! Ο καιρός περνά! Πάτα γκάζι!
Και μένει ελάχιστος χρόνος για να δούμε τους φίλους μας, να χαρούμε το ηλιοβασίλεμα, να κοιτάξουμε έναν ουρανό γεμάτο αστέρια. Κι όμως, κάτι -έστω και λίγο- θα μπορούσαμε να μάθουμε από τον καλοκάγαθο βραδύποδα που σέρνεται σιγά, σιγά κι αργά πάνω σ' ένα κλαδί, τρώει λίγο, κοιμάται πολύ και ζει μια ήρεμη ζωή. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η ζωή του χαμαιλέονται δεν ήταν ιδιαίτερα συναρπαστική - ως την ημέρα που συνάντησε αυτά τα εκπληκτικά, υπέροχα ζώα. Θαμπώθηκε. Τα ζήλεψε. Δεν ήξερε σε ποιο ήθελε να μοιάσει... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Χασμ ζει στην πόλη του τη Χάφερ με τους γονείς, την αδελφή του τη Λενίς και το αγαπημένο του ποδήλατο.
Το καβαλά και τρέχει κάθε μέρα στους δρόμους και στα σοκάκια, κάνει ορθοπεταλιά στις ανηφοριές, κατεβαίνει χωρίς πετάλι τις απότομες πλαγιές.
Καμιά φορά παίρνει μαζί του και τη Λενίς. Φτάνουν στην εξοχή. Γυρνώντας σταματούν στην πλατεία και τρώνε παγωτό με σαντιγί.
Μέχρι που μια μέρα. . .
Μια ιστορία για ένα αγόρι και το ποδήλατό του. Όταν ξεσπάει ο πόλεμος στην πόλη τους και αναγκάζονται να φύγουν μακριά, το αγόρι θα κάνει τα πάντα για να μην το αποχωριστεί. (Από την έκδοση)

Το βιβλίο Με τις λέξεις αγκαλιά είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή του Κυριάκου Χαραλαμπίδη για παιδιά.
Η πρώτη, Σαλιγκάρι και φεγγάρι, αγαπήθηκε πολύ και βραβεύθηκε στην Ελλάδα (Βραβείο Παιδικού Βιβλίου του Αναγνώστη, 2019) και στην Κύπρο (Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για Μικρά Παιδιά, 2018).
Και σ' αυτή τη συλλογή ο ποιητής μαγεύει με το παιδικότροπο ύφος, το χιούμορ, τη μουσικότητα των στίχων και τον συγκερασμό πραγματικότητας και φαντασίας.
Κυριαρχούν ποιήματα που σχετίζονται με το περιβάλλον, την οικολογία, τη φύση και τη ζωή σ' αυτήν, με σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα, όπως η προσφυγιά, η φτώχεια, καθώς και ποιήματα που εξοικειώνουν παιγνιωδώς το παιδί με ξένους συγγραφείς και καλλιτέχνες. Είναι μια συνομιλία του ποιητή με τα παιδιά, μικρά και μεγάλα, μέσα από έναν ποιητικό λόγο υψηλής αισθητικής.
"Απευθύνομαι στα παιδιά ως ίσος προς ίσο, ελπίζοντας να με δεχτούν κάποια μέρα. Είναι κι αυτό μια αγκαλιά. Και με τις λέξεις παίζω και με τα θέματά μου παίζω. Φτάνει να μη χάνεται η γραμμή της αθωότητας, η γραμμή της ευθύνης απέναντι στο παιδί, ό,τι πιο σοβαρό υπάρχει στον κόσμο". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η μαμά μου κάθε πρωί με ξυπνάει με πολύ φως κι ένα ποίημα.
"Πέτα ψηλά, πέτα μακριά! Ακολούθα ένα σμήνος πουλιά, μέχρι την άκρη του κόσμου κι ακόμα πιο πέρα...
Κι αν δεν έχεις, βγάλε φτερά! Σήμερα είναι η μέρα!
Μέσα από τα εμπνευσμένα λόγια της μαμάς του, ένα αγόρι μας μιλάει για την αγάπη, τη γενναιοδωρία και τους ανοιχτούς ορίζοντες της οικογένειάς του, πηγή έμπνευσης για να βγάλει δικά του φτερά και να πετάξει στον κόσμο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)