Εκδ. ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ

Σκέψου να είσαι 13 χρονών, να μη χωράς πουθενά και να καταφεύγεις σε μια ζωή αόρατη με κουκούλα και μπαλακλάβα.
Σκέψου να έχεις συμμαθητές που σε σπρώχνουν όλο και περισσότερο στο περιθώριο και να μην έχεις να στηριχτείς πουθενά.
Σκέψου μια δασκάλα που θέλει να σε στριμώξει σε κουτάκια και προσπαθώντας να σε αλλάξει να αλλάζει και η ίδια όταν αφουγκράζεται τον ήχο της σιωπής σου.
Σκέψου ξαφνικά και αναπάντεχα να βρεθείς να δουλεύεις στο εξωτερικό με τον απόντα για χρόνια πατέρα σου!
Υπάρχει άραγε ελπίδα καλύτερης ζωής για τον Όντι;
Και πώς βρίσκει κανείς την αληθινή του ταυτότητα και τη θέση του στον κόσμο; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Σε μια γκρίζα και άχρωμη πόλη ζούσε κάποτε ένας άντρας. Έμενε μόνος του σ' ένα σπίτι σαν όλα τ' άλλα. Ξυπνούσε νωρίς το πρωί, έτρεχε να προλάβει το λεωφορείο και καθόταν σκυμμένος στο γραφείο του μέχρι που νύχτωνε. Φεύγοντας, έτρεχε βιαστικός να πάρει το λεωφορείο πάλι και να γυρίσει σπίτι του. Δεν είχε κέφι ούτε να περπατήσει στη γειτονιά, ούτε να τηλεφωνήσει στον φίλο του που έμενε στην άλλη άκρη της πόλης.
Μέχρι που κάποιο βράδυ, ένας αλλιώτικος αέρας φύσηξε στην πόλη φέρνοντας ένα παράξενο φασόλι γεμάτο σποράκια στον δρόμο του...
Μια ιστορία για τη σχέση μας με τη φύση, την επίδρασή της στην ψυχοσύνθεση και στην καθημερινότητά μας και τη σημασία που έχει για τις πόλεις που ασφυκτιούν το πολύτιμο, λιγοστό πράσινο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Και τι πειράζει που δε θέλει η αδερφή σου να έρθει;» είχε πει η Ελπίδα εκείνο το απόγευμα κι ο Σπύρος συμφώνησε κουνώντας το κεφάλι. «Έτσι κι αλλιώς, τον δρόμο τον ξέρεις, δεν τον ξέρεις;»
Τον ήξερα, αλλά...
«Οπότε θα είσαι η οδηγός μας» πανηγύρισε η φίλη μου και το στομάχι μου σφίχτηκε. Εγώ ποτέ δεν ήμουν οδηγός κανενός. Μια ζωή οι άλλοι οδηγούσαν εμένα - η μαμά, η γιαγιά, η Έλλη.
«Εντάξει» είπα άκεφα και πήρα πρώτη το μονοπάτι.
Δειλά, διστακτικά.
«Θα πάμε ως την κορυφή του λόφου», είπα μέσα μου. «Και μετά θα γυρίσουμε στο Γαλάζιο Ακρογιάλι». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η μέτρια Άννα και η χαρισματική Έλλη. Η μαμά, που όλο τρέχει να προλάβει. Η Μελίνα, που τα πάντα τής φταίνε. Το σπιτάκι με την πράσινη πόρτα. Ο γκρινιάρης Ηλίας και η πολυταξιδεμένη Ελπίδα. Η Μυστική Παραλία. Ο φοβητσιάρης Σπύρος και η ατρόμητη Χριστίνα. Το αυτοκίνητο καρχαρίας κι ο Πύργος των Καταιγίδων. Ο παράξενος κύριος Θόδωρος και το κόκκινο βαρκάκι του. Ο Όρμος των Πειρατών. Ένα μυστήριο - μπορεί και δυο. Και τρεις μήνες που θ' αποδείξουν στην Άννα πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο - ακόμα κι αν έχεις για μοναδική σου περιουσία μισό σύννεφο στην τσέπη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το 1972 ο σπουδαίος Κύπριος ζωγράφος Αδαμάντιος Διαμαντής (1900-1994) ολοκλήρωσε έναν μνημειώδη πίνακα με μήκος 17,5 μέτρα! Λέγεται Ο Κόσμος της Κύπρου και εικονίζονται εκεί δεκάδες πρόσωπα. Είναι ένα πανόραμα, μια κιβωτός όπου ο ζωγράφος χώρεσε όλη την αγάπη του για το νησί, διέσωσε την ιστορία του, τη μνήμη ενός κόσμου που αλλοιώνεται και χάνεται καθώς αλλάζουν οι εποχές.
Εμείς θα μπούμε στο εργαστήρι του ζωγράφου, θα συναντήσουμε κι άλλους ωραίους δημιουργούς, τον ποιητή Γιώργο Σεφέρη, τον ζωγράφο και χαράκτη Τηλέμαχο Κάνθο, τον αρχαιολόγο Πορφύριο Δίκαιο, τον αυτοδίδακτο λαϊκό ζωγράφο Μιχαήλ Κκάσιαλο, τους ακριβούς φίλους με τους οποίους πορεύτηκε.
Και ο Κόσμος της Κύπρου θα ζωντανέψει μπροστά μας καθώς ένα μικρό κορίτσι ψάχνει με τη βοήθεια όλων των ανθρώπων του πίνακα να βρει τον καλύτερό του φίλο που χάθηκε.
Πάμε λοιπόν να γνωρίσουμε αυτόν τον κόσμο, να συναντήσουμε την ομορφιά της ζωής και την αγάπη - να βρούμε και τον χαμένο φίλο! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Γιατί πάντα να βιαζόμαστε;
Γρήγορα. Γρήγορα. Γρήγορα.
Τρέχουμε απ' το ένα μέρος στο άλλο.
Παίζουμε παιχνίδια στο κομπιούτερ και μετά -φρσστ!- πατάμε το κουμπί για να δούμε τηλεόραση. Και τρώμε κάτι στα αρπαχτά. Όλοι μας λένε να βιαστούμε!
Κάνε γρήγορα! Ο καιρός περνά! Πάτα γκάζι!
Και μένει ελάχιστος χρόνος για να δούμε τους φίλους μας, να χαρούμε το ηλιοβασίλεμα, να κοιτάξουμε έναν ουρανό γεμάτο αστέρια. Κι όμως, κάτι -έστω και λίγο- θα μπορούσαμε να μάθουμε από τον καλοκάγαθο βραδύποδα που σέρνεται σιγά, σιγά κι αργά πάνω σ' ένα κλαδί, τρώει λίγο, κοιμάται πολύ και ζει μια ήρεμη ζωή. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η ζωή του χαμαιλέονται δεν ήταν ιδιαίτερα συναρπαστική - ως την ημέρα που συνάντησε αυτά τα εκπληκτικά, υπέροχα ζώα. Θαμπώθηκε. Τα ζήλεψε. Δεν ήξερε σε ποιο ήθελε να μοιάσει... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)