
Της Αναστασίας Καμβύση
H Σοφία Τουλιάτου αποφοίτησε από το τμήμα Γραφιστικής του ΤΕΙ Αθήνας και δραστηριοποιείται ως εικονογράφος, κυρίως στον τομέα των παιδικών εκδόσεων. Μαζί με τον Πέτρο Μπουλούμπαση αποτελούν τη δημιουργική ομάδα magikpencil.
Όταν δεν τρώει σοκολάτες, διδάσκει, μαζεύει βραβεία (η πρώτη της συνεργασία με την Αμάντα Μιχαλοπούλου στην «Εγγονή του Αϊ-Βασίλη» τής έφερε το Χρυσό ΕΒΓΕ) και, κυρίως, βλέπει τη δουλειά της ως παιχνίδι.
Η Σοφία Τουλιάτου με τα δικά της λόγια
Τo αγαπημένo μου παιδικό βιβλίο είναι «Ο Μαρσελέν που κοκκινίζει» (Marcellin Caillou), του Jean-Jacques Sempe (κείμενο-εικονογράφηση). Αναφέρεται σε έναν πιτσιρίκο, τον Mαρσελέν, που κοκκινίζει συνέχεια, όχι απλώς όταν ντρέπεται ή όταν τον μαλώνουν. Αυτό τον μπερδεύει και τον προβληματίζει, μέχρι που μετακομίζει στην πολυκατοικία του ο Ρενέ Ρατώ. Ένα αγόρι που φτερνίζεται, χωρίς να είναι άρρωστο ή αλλεργικό… Πρόκειται για μια δυνατή ιστορία φιλίας, από τις πιο ωραίες που έχω διαβάσει. Η εικονογράφηση είναι λιτή, μα ουσιαστική, όπως άλλωστε και το κείμενο. Μου άρεσε πάρα πολύ που στο τέλος βλέπουμε τους ήρωες ως ενήλικες, κάτι που δεν συνηθίζεται στα παιδικά βιβλία.
Ένας σπουδαίος εικονογράφος είναι κάποιος που είναι η δουλειά του, δεν τη διαχωρίζει από τον εαυτό του. Ανυπομονεί να εικονογραφήσει, ξεχνιέται ανάμεσα στα σχέδια και για λίγο ζει σε αυτόν τον κόσμο.
Άλλα αγαπημένα μου βιβλία είναι οι σειρές «Η Βρωμίτσα και ο Μουντζούρης» (κείμενο Annie M.G. Schmidt, εικονογράφηση Fiep Westendorp), «Εγώ και η αδερφή μου η Κλάρα» (κείμενο Dimiter Inkiow, εικονογράφηση Traudl & Walter Reiner) και «Ο μικρός Νικόλας» (κείμενο Rene Goscinny, εικονογράφηση Jean-Jacques Sempe). Τέλος, τα «Παραμύθια από το τηλέφωνο» του Gianni Rodari, η «Ντενεκεδούπολη» (κείμενο-εικονογράφηση Ευγενία Φακίνου) και «Η πόλη με τα χρώματα» (κείμενο-εικονογράφηση Αλέξης Κυριτσόπουλος).
Το πρώτο βιβλίο που διάβασα δεν το θυμάμαι. Προτιμούσα να διαβάζω σύγχρονες ιστορίες με παιδιά που μου έμοιαζαν και ζούσαν σε έναν κόσμο αντίστοιχο με το δικό μου. Από τα κλασικά παραμύθια μού άρεσαν πολύ αυτά του Hans Christian Andersen (κυρίως «Ο μολυβένιος στρατιώτης» και «Το ασχημόπαπο») και «Οι περιπέτειες του Τομ Σόγιερ» του Mark Twain.
Ένας σπουδαίος εικονογράφος είναι κάποιος που είναι η δουλειά του, δεν τη διαχωρίζει από τον εαυτό του. Ανυπομονεί να εικονογραφήσει, ξεχνιέται ανάμεσα στα σχέδια και για λίγο ζει σε αυτόν τον κόσμο. Και θέλει να τον κάνει ακόμα καλύτερο. Νομίζω αυτό είναι το βασικό. Η εκμάθηση τεχνικών είναι κάτι που κατακτιέται. Η ψυχή και η αγάπη για τα σχέδια όμως δεν μαθαίνονται. Και αν υπάρχουν αυτά, υπάρχει και η διάθεση για εξέλιξη, εξάσκηση και κυρίως ουσία, σημαντικές προϋποθέσεις για να γίνει κάποιος σπουδαίος.
Θα ήθελα να εικονογραφήσω έξω, στον δρόμο. Είναι κάτι που μου αρέσει σαν ιδέα, αλλά δεν το έχω τολμήσει ακόμη. Μάλλον ντρέπομαι αρκετά. Μπορεί και να κοκκινίζω.